Koncepcja II – Konferencja Służby Krajowej AA w Polsce jest niemal we wszystkich sprawach aktywnym głosem i skutecznie działającym sumieniem całej naszej społeczności.

wersja z 1962 – Kiedy w 1955 r. grupy AA potwierdziły stały statut Konferencji Służb Ogólnych, przekazały jej w ten sposób pełną władzę nad czynnym prowadzeniem naszych służb światowych, powierzając jednocześnie Konferencji rolę aktywnego głosu i skutecznie działającego sumienia całej społeczności we wszystkich sprawach poza zmianami Dwunastu Tradycji lub artykułu 12 statutu Konferencji. 

Koncepcja przekazania części swoich uprawnień przez Grupy, Intergrupom, Regionom, Konferencji Krajowej.

Głos grupy powinien być słyszalny nie tylko w wąskim gronie członków identyfikujących się z daną grupą, ale także w całej Wspólnocie AA. Dlatego też stało się koniecznym warunkiem przekazanie części swoich uprawnień, swojej władzy do struktur niższego szczebla, ale obejmujących swoim zasięgiem większy obszar, a więc do Intergrup, Regionów i Konferencji Służb Krajowych.
Tak więc Grupy łączą się w Intergrupach, te w Regionach a nad wszystkim czuwa Konferencja Służb Krajowych oraz pomiędzy Konferencjami – Rada Powierników Krajowych.
Grupa chcąc mieć pieczę na działaniami niższego szczebla, kieruje swojego zaufanego spotkania Intergrupy. Zwyczajowo jest to mandatariusz Grupy. On to przekazuje ustalenia swojej grupy i
wysłuchuje opinii innych mandatariuszy i bierze udział w głosowaniu.
Należy pamiętać, że każda grupa ma jeden głos na szczeblu niższym, czyli nieważne jest kto ją reprezentuje na spotkaniu. Jest to ważna uwaga w świetle tego, że mandatariusz z różnych przyczyn może być nieobecny na spotkaniu i wtedy grupę może reprezentować każdy AA wskazany przez grupę.
Pośrednio z tej Koncepcji wynika, jak ważnym jest powierzenie odpowiedniej osobie służbę mandatariusza. To on musi jasno przedstawić informację ze swojej grupy, wysłuchać innych oraz podjąć decyzję podczas głosowania (zgodnie z własnym sumieniem).
Uważam, że z Koncepcji II wynika, że powinny być organizowane mityngi robocze, przynajmniej raz w miesiącu, po spotkaniu Intergrupy. Właśnie na tych mityngach, które są odpowiednikiem Konferencji Krajowej dla Grup, Mandatariusz powinien szeroko omawiać(nie odczytywać) przebieg spotkania Intergrupy i wynikające z niego sugestie, zadania, itp.

Zachodzi pytanie: po co przekazywać uprawnienia grupy dalej? Odpowiedź wydaje się oczywista, choć bardzo często jest ona niezrozumiała przez AA. Otóż z poziomu Intergrupy czy Regionu jest inne pole widzenia Wspólnoty. Nieraz Grupa nie dostrzega czegoś, co widać z poziomu Intergrupy lub Regionu, czy Konferencji Krajowej. Dlatego też Mandatariusz ma uprawnienia do zagłosowania innego, niż wynikałoby to z wypracowanego przez Grupę stanowiska(Koncepcja 3). Mandatariusz powinien widzieć Wspólnotę, jej dobro z poziomu Intergrupy, a nie Grupy.
Podsumowując moją interpretację Koncepcji 2, muszę stwierdzić, że Koncepcja ta reguluje przekazanie części uprawnień (władzy) odpowiedzialnego sumienia grupy na Intergrupę, na Region i na
Konferencję Służb Krajowych.
Schemat odpowiedników spotkań na poszczególnych poziomach Wspólnoty: mityng roboczy Grupy–spotkanie Intergrupy–Konferencja służb Regionu–Konferencja Służb Krajowych.